Vanaf het begin voelde ik me thuis bij Het Parool, bij de geschiedenis van de krant. Volgens mij heb jij ook een grote persoonlijke verbintenis met NU.nl.

“Ik werk nog niet zo lang bij NU.nl als jij bij Het Parool; ik begon er twaalf jaar geleden, op een heel kleine redactie. Maar ik voelde me ook thuis vanaf het moment dat ik er binnenkwam. Ik ben opgegroeid op de voetbal­club, in het verenigingsleven, en dan heb je altijd veel mensen om je heen die allemaal één doel hebben. Dát gevoel vond ik bij NU.nl. Alles kon, iedereen was behulpzaam en je leerde snel. Ik vond er precies wat ik zocht: een club die met elkaar het allerbeste wilde, die het nieuws samen zo goed mogelijk wilde verslaan.”

Je werd hoofdredacteur nadat je pas vier maanden adjunct was geweest. Ik merkte zelf een groot verschil tussen beide banen. Als hoofdredacteur ben je eindverantwoordelijk en kijken mensen anders naar je. Hoe ervaar jij dat? 

“Het ging inderdaad heel snel. Begin 2023 werd ik adjunct, vier maanden later kondigde Gert-Jaap Hoekman zijn vertrek aan en werd ik waarnemend hoofdredacteur. Zo zat ik opeens maandenlang in 
een eenkoppige hoofdredactie.”

“Ik ben lang chef geweest en de redactie voelt zich vertrouwd bij mij. Toch was het gevoel van de ene op de andere dag anders - ik weet niet waar dat aan ligt. Maar je bent eindverantwoordelijk, je hakt de moeilijkste knopen door en de lastigste dingen komen bij jou terecht. Ik hoop dat de drempel nog steeds laag is, maar het is niet hetzelfde. Je bent - ook al heb ik een vreselijke hekel aan dat woord - de baas.”

Toen ik begon als hoofdredacteur had ik een duidelijk doel: Het Parool moest worden omgevormd van een papieren merk naar een sterk online nieuwsmerk. Wat wil jij zeker hebben gedaan als je later terugkijkt op je periode als hoofdredacteur?

“Ik heb ook een missie. In de afgelopen jaren is NU.nl volwassen geworden: er staat een geoliede nieuwsmachine, met een sterk videoteam, en de NUjij-gemeenschap is uniek. Maar ik heb het idee dat weinig bezoekers beseffen wat er achter al die nieuwskoppenschuilgaat. We hebben zoveel geweldige verslaggevers, die wil ik graag dichter bij onze bezoekers brengen. Onze misdaadverslaggever Joris Peters bijvoorbeeld, of onze voetbalexpert Rypke Bakker - laat mensen maar fan van ze worden. Dat is goed voor het vertrouwen in nieuws en voor de band tussen bezoekers en ons merk.”

Hoe heb jij geleerd om leiding te geven? Ik was eerst verslaggever en daarna een paar jaar chef, maar chef zijn is wezenlijk anders dan een nieuwsmerk leiden.

“Bij mij is dat met vallen en opstaan gegaan. Ik werd rond mijn 28ste redactiechef, en werd in het diepe gegooid. Ik was erg jong, ik was een goede nieuwsredacteur geweest, maar het is niet dat je dan automatisch het leidinggeven in de vingers hebt. Ik kwam als jonkie voor een ploeg te staan waar ik zelf uit voortkwam, met verslaggevers die meer ervaring hadden dan ik. Ik heb met name in die periode geleerd om duidelijker te zijn, en om niet bang te zijn voor moeilijke beslissingen. Als hoofdredacteur probeer ik heel goed te luisteren en te reflecteren op de keuzes die ik maak. Ondertussen hoop ik met een berg energie het plezier van dit vak uit te stralen.”

Leidinggeven is anders dan vroeger: minder hiërarchie, minder ego, meer samen. Die stijl past beter bij de nieuwe generaties, waar jij zelf onderdeel van bent. Hoe geef jij leiding?

“Het leiderschap bij NU.nl is niet per se veranderd, dat samendoen is er altijd geweest. We bestaan natuurlijk nog niet zo lang - we vieren dit jaar onze 25ste verjaardag - en het is altijd een jonge ploeg geweest. Ik geloof dat je samen verder komt. Tegelijkertijd ben ik het type ‘lekker ongeduldig’, dus ja, we doen het samen, maar laten we alsjeblieft wel in beweging blijven. De behoefte van het publiek verandert, dus wij moeten mee. Ik sla liever niet met de vuist op tafel, ik denk dat je veel meer bereikt als je een ploeg hebt die graag voor je werkt. Daar ben ik altijd naar op zoek.”

Met onze baan is het makkelijk om op te gaan in werk. Er is altijd wel iets dat gedaan moet worden. Het duurde even voor ik besefte dat je niet alles in de gaten kunt houden, en dat dat ook niet hoeft. Hoe doe jij dat?

“Dat moet ik nog steeds leren. Niet lang na mijn benoeming begon ook een nieuwe adjunct en we hebben een sterk team van chefs. Sindsdien denk ik weleens: o wacht, ik kan het effe laten. Dat heb ik voor ik in de hoofdredactie zat, nooit eerder gehad bij NU.nl, ik heb er altijd middenin gezeten. Ik had het er laatst thuis over, dat ik voor het eerst even niet nodig was. Ik vind dat enorm wennen, maar ik zie er tegelijkertijd ontzettend de waarde van in. Daardoor kun je juist weer uitzoomen en de grote lijnen bewaken.”

Probeer je het bewaken van de werk-privébalans ook aan de redactie mee te geven? Jongere generaties zijn daar beter in dan mijn generatie (X) was. Wij zaten hier vroeger vaak van ’s ochtends tot laat in de avond, en we vonden dat normaal.

“Wij hebben ook periodes gehad dat we niet weg te slaan waren van de redactie. En als de pleuris uitbreekt, gebeurt het natuurlijk nog steeds. Maar een aantal jaren geleden hebben we wel tegen elkaar gezegd: wat voor signaal geven we daarmee eigenlijk af? Wat voor signaal geeft het als mensen zien dat ik om tien of elf uur ’s avonds nog bezig ben? Ik probeer daar rekening mee te houden. Misschien zit ik ’s avonds nog wel iets te doen, maar als het goed is, zie of hoor je me nauwelijks. Daar staat dan tegenover dat ik soms ’s ochtends eerst even ga sporten of lopen met de hond. Ik hoop anderen ook mee te kunnen geven dat hard werken en ontspanning niet zonder elkaar kunnen.”